یکی از پایه های اساسی تشکیل و تحکیم مبانی یک تمدن ماندگار، تعلیم و تربیت موثر و جریان آفرین است . در واقع دست یابی به اثر بخشی پایا و موثر در نظام تربیتی، مستلزم بینش صحیح و انتخاب درست روش تربیت است . یکی از برجسته ترین مکاتب تربیتی، مکتب تربیتی عرفای اسلامی است ؛ کسانی که توانسته اند با کمترین امکانات، یکی از تاثیرگذارترین گونه های تربیت را در مواجهه با متربیان خود به کار گیرند. این مقاله بر آن است که با بررسی حکایات مربوط به نوع سلوک عارفان مسلمان، شیوههای تربیت غیرمستقیم مرید را با تکیه بر حکایات کتاب تذکرة الاولیاء عطار، با روش توصیفی- تحلیلی و با توجه به بسامد کارکرد آن ها در حکایات این کتاب مورد بررسی و تحلیل قرار دهد. مقصود از شیوه های تربیت غیرمستقیم ، شیوه هایی است که تکیه آن بیشتر بر کنایه و تعریض است و صراحت به تربیت ، توسط مربی در آن وجود ندارد. با توجه به بررسی انجام شده، مشایخ از سه شیوة اصلی تربیتی شامل شیوه های: مشاهده ای، اکتشافی و کشفی- شهودی بهره برده اند که هر یک از این شیوه ها دربردارندة فروعاتی هستند. روش مشاهده ای شامل روشهای نمایشی و استفاده از طبیعت و محیط پیرامون؛ روش اکتشافی شامل طرح معما و بیان رمزگونه و استفاده از تاویل و تمثیل ؛ و روش کشفی-شهودی شامل استفاده از سفر و هنر در تربیت مرید است .
کلید واژگان :عرفان اسلامی ،شیوههای تربیت(مشاهده‌ای- اکتشافی- کشفی شهودی) ،تربیت غیرمستقیم ،تذکرهالاولیاء
ارزش ریالی : 600000 ریال
با پرداخت الکترونیک