هدف مقاله حاضر، سطح‌بندی مناطق کلانشهر تهران از لحاظ شاخص‌های توسعه پایدار با استفاده از تحلیل عاملی و خوشه‌ای، می‌باشد. روش پژوهش توصیفی–تحلیلی است و از مدل‌های کمی استفاده شده است. برای شناخت سطوح برخورداری مناطق 22 گانه شهر تهران، با استفاده از آمار و اطلاعات سرشماری سال 1390 از 47 شاخص در زمینه‌های اقتصادی، اجتماعی-فرهنگی و زیربنایی- مسکن استفاده گردیده و نتایج آن با بهره‌گیری از مدل تحلیل عاملی ارزیابی شده و سرانجام جهت تقسیم مناطق در گروه‌های همگن از روش تحلیل خوشه‌ای بهره گرفته شده است. برای ارزیابی داده‌ها از نرم‌افزار‌های Excel و SPSS و همچنین برای ترسیم نقشه‌ها از نرم‌افزار ArcGIS10 استفاده گردیده است. رتبه‌بندی مناطق 22 گانه تهران براساس میزان سطح رفاه و برخورداری از امکانات و خدمات شهری، از نابرابری و تفاوت معنادار بین گسترش فیزیکی شهر و توسعه اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی در پایتخت حکایت دارد. به‌طوری‌که امکانات و خدمات در مناطق شهر تهران به‌صورت هماهنگ توزیع نشده‌اند. منطقه 6 توسعه یافته‌ترین و مناطق20 و 22 محروم‌ترین می‌باشند.
کلید واژگان :توسعه‌پایدار شهری؛ مناطق شهری؛ مدل تحلیل عاملی؛ تحلیل خوشه‌ای؛ تهران
ارزش ریالی : 600000 ریال
با پرداخت الکترونیک