تحلیل تاثیرات ارتقای شاخص های تاب آوری بر پایداری سکونتگاه های روستایی در مقابل سیلاب (مورد: نواحی روستایی شهرستان زرین دشت)

سیل یکی از مخرب¬ترین مخاطرات طبیعی است که در جهان شناخته شده است. بشر امروزی هنوز به طور کامل نتوانسته است این پدیده طبیعی را مهار کند. به همین خاطر انسان به دنبال راه حلی است تا بهتر بتواند خطرات ناشی از سیل را کاهش دهد و میزان تحمل پذیری خود را در برابر آن افزایش دهد چیزی که امروز از آن به عنوان تاب آوری نام برده می شود. هدف این پژوهش سنجش میزان تاب آوری سکونتگاه های روستایی دربرابر مخاطرات محیطی همچون سیل می باشد. تحقیق حاضر به لحاظ هدف کاربردی و به لحاظ روش انجام کار، توصیفی- تحلیلی است. جامعه آماری تحقیق را تمام سرپرستان خانوارهای روستایی¬ شهرستان(7927نفر)¬ تشکیل می‌دهد که از میان آنها حجم نمونه‌ از طریق فرمول کوکران 310 نفر محاسبه شد. روش توزیع پرسشنامه¬ها سهمیه¬ای و تصادفی ساده است. برای تجزیه ‌و تحلیل داده‌ها از آزمون تی تک نمونه¬ای و تحلیل رگرسیون استفاده ‌شده است. نتایج آزمون T نشان می¬دهد شاخص سرمایه اجتماعی با میانگین 688/3 بیشترین میانگین و شاخص اقتصادی با میانگین 501/2 کمترین میانگین را در بین شاخص¬ها دارند. همچنین نتایج رگرسیون خطی نشان داد بیشترین اثرگذاری در بین شاخص¬های تاب آوری مربوط به شاخص سرمایه اجتماعی (با ضریب بتای 562/0) و کمترین میزان تاثیر گذاری مربوط به شاخص اقتصادی (با ضریب بتای 093/0)می¬باشد. یافته¬ها نشان داد در سال 1395 میزان خسارت وارد شده 162 میلیارد بوده است که بیشترین خسارت به بخش راه و در مرتبه بعدی به واحدهای مسکونی وارد شده است.

مخاطرات محیطی، سیل، تاب آوری، سکونتگاه های روستایی، شهرستان زرین دشت.