حکومت صفوی پس از مرگ شاه عباس یکم دوره ای از آرامش را پشت سر گذاشت. اما در زمان جانشینان او به ویژه – شاه سلیمان و شاه سلطان حسین – نیروی پشتیبانی داخلی دولت صفوی کاهش یافت. این امر مخصوصاً در سال های فروپاشی صفویان نتایجی فاجعه بار برای آنان در پی داشت. هنگامی که شاه سلیمان به قدرت رسید دستاورد مصیبت بار این امر بیش از پیش نمایان شد ، پادشاهی که بیـشتر منـابع داخلی و خارجی نظر مثبتی درباره او ندارند .
در دوران شاه سلطان حسین نیز ساختارهای درونی قدرت صفویان دچار دگرگونی بنیادی نشد. او وارث شرایطی بود که بیشتر در عهد شاه سلیمان شکل گرفته بود اگرچه او برآن شد تا اندازه ای شرایط جامعه را بهبود بخشد اما اوضاع آشفته زمان او و شاید ناکافی بودن و غیر مؤثر بودن اقدامات او ، این امر را تاحدی غیر ممکن ساخت. چنین می توان گفت که مهم ترین معضل ایران در زمان حکومت شاه سلطان حسین آن بود که اوضاع سیاسی و نظامی جامعه آن روز به نسبت دوران پیش از خود آشفته تر بود . آشفتگی اوضاع سیاسی سال های پایانی حکومت صفویه مانند قدرت گرفتن گروه های جدید مانند خواجگان حرم ، نفوذ دربار ، انجام هرگونه سیاست گذاری منسجم حکومتی را ناممکن می ساخت و این عوامل بالطبع خواسته یا ناخواسته بر روی امور نظامی جامعه تأثیر خواهد گذاشت و ارتش بر اثر رقابت ها ی ناسالم فرماندهان گرجی قشون با صاحب منصبان غیرنظامی درباری ، تعویض های مکرر حکام که گاه به خاطر رشوه گیری و خصومت شخصی و در نتیجه افزایش درباریان پرنفوذ صفوی و ترجیح دادن نفع شخصی بر منافع کشور تضعیف شده بود نتیجه ای را جزء محاصره پایتخت توسط نیروهای خودی افغان را در پی نداشت.
با توجه به مباحث مطرح شده ، پژوهش حاضر درصدد است به بررسی اوضاع ایران در دوره حکومت شاه سلطان حسین صفوی با دو محوریت اوضاع سیاسی و نظامی بپردازد که در هر محور با مطرح کردن شاخصه هایی به تشریح بیشتر شرایط ایران در دوران حکومت شاه سلطان حسین صفوی بپردازد.
